திருக்குறள் அதிகாரம் 16

பொறை உடைமை    

151. 

அகழ்வாரைத் தாங்கும் நிலம்போலத் தம்மை

இகழ்வாரைப் பொறுத்தல் தலை.

தன்னை வெட்டுவோரையும் விழாமல் தாங்குகின்ற நிலம் போல், தம்மை இகழ்வோரையும் பொறுப்பதே தலையான பண்பாகும். 

152.  

பொறுத்தல் இறப்பினை என்றும் அதனை

 மறத்தல் அதனினும் நன்று.

வரம்பு கடந்து பிறர் செய்த தீங்கை  எப்போதும் பொறுக்க வேண்டும். அத் தீங்கை  நினைவிலும் கொள்ளாமல் மறந்துவிடுதல் பொறுத்தலைவிட  நல்லது.

153.

 இன்மையுள் இன்மை விருந்தொரால் வன்மையுள்
வன்மை மடவார்ப் பொறை.


வறுமையுள் வறுமை, விருந்தினரைப் போற்றாமல், நீக்குதல்;  வல்லமையுள் வல்லமை என்பது அறிவிலார் தீங்கு  செய்தலைப் பொறுத்தலாகும்.

154.


  நிறையுடைமை நீங்காமை வேண்டின் பொயுடைமை
போற்றி யொழுகப் படும்.



 நிறை உடையவனாக இருக்கும்  தன்மை தன்னை விட்டு  நீங்காமலிருக்க வேண்டினால்,  பொறுமையைப்  போற்றி ஒழுக வேண்டும்.

155.

ஒறுத்தாரை ஒன்றாக வையாரே வைப்பார
பொறுத்தாரைப் பொன்போற் பொதிந்து



 (தீங்கு செய்தவரைப்)  பொறுக்காமல் வருத்தினவரை உலகத்தார் ஒரு பொருளாக மதியார்; ஆனால், பொறுத்தவரைப்  பொன்போல்  மனத்துள்  வைத்து  மதிப்பர்.   

156.    

ஒறுத்தார்க்கு ஒருநாளை இன்பம் பொறுத்தார்க்குப்
பொன்றுந் துணையும் புகழ்.



தீங்கு செய்தவரைப் பொறுக்காமல் வருந்தினவர்க்கு  ஒருநாள் இன்பமே; பொறுத்தவர்க்கு உலகம் அழியும் வரைக்கும் புகழ் உண்டு.  

157.   

திறனல்ல தற்பிறர் செய்யினும் நோநொந்து

அறனல்ல செய்யாமை நன்று.

தகுதி அல்லாதவைகளைத் தனக்குப் பிறர் செய்த  போதிலும்,  அதனால்,  அவர்க்கு வரும் துன்பத்திற்காக நொந்து,  அறம் அல்லாதவைகளச் செய்யாதிருத்தல் நல்லது.

158.   

மிகுதியான் மிக்கவை செய்தாரைத் தாம்தம்
தகுதியான் வென்று விடல்.

 செருக்கினால் தீங்கானவற்றைச்  செய்தவரைத் தாம் தம்முடைய  பொறுமைப்  பண்பினால் பொறுத்து வென்றுவிட வேண்டும்.

159.   

துறந்தாரின் தூய்மை உடையர் இறந்தார்வாய்

இன்னாச்சசொல் நோற்கிற் பவர்.

வரம்பு கடந்து நடப்பவரின் வாயில் பிறக்கும் கொடுஞ் சொற்களைப்   பொறுத்துக்  கொள்பவர்,  துறந்தவரைப் போலத் தூய்மையானவர் ஆவர்.

160.  

உண்ணாது நோற்பார் பெரியர் பிறர்சொல்லும்

இன்னாச்சொல் நோற்பாரின் பின்.

உணவு உண்ணாமல் நோன்பு கிடப்பவர், பிறர்  சொல்லும் கொடுஞ் சொற்களைப் பொறுப்பவர்க்கு அடுத்த நிலையில்தான் பெரியவர் ஆவர்.